[verhaal] Just the way it is

Hellow, ik ben al een tijdje bezig met een verhaal waarvan de inspiratiebron TVD en twilight is. Dus mocht je niet van vampiers houden raad ik het je af om te lezen :) Tips en opmerkingen zijn altijd welkom. En veel lees plezier..

----------
Proloog
Vroeger wist ik niet beter. Maar tegenwoordig wel, niets is wat het lijkt. Zelfs je beste vrienden laten je in de steek wanneer het er op aankomt. Of nog erger, ze zijn niet wat ze zeggen wat ze zijn. Ik weet niet wat ik nou werkelijk erger vind. Het feit dat iemand mij voorgelogen heeft. Of het feit dat mensen me zo hard hebben laten vallen. En waarom? Ergens weet ik het antwoord wel, maar die kom ik de komende jaren niet onder ogen. Misschien onverstandig maar het is een open wond. Vers bloed. Bloed dat pas net gestopt is met vloeien. Eigenlijk is dit een totaal verkeerde vergelijking.
De pijn die ik heb met bloed vergelijken. Dat bloed dat mijn pijn juist veroorzaakt heeft. Maar nee het was niet het bloed, het was zijn bloed. Ander bloed zou geen impact op me hebben gehad. Maar zijn bloed wel. Zijn bloed veranderde mij.
In iets afschuwelijks. Maar ik zou het er mee moeten doen. Want er zijn nog te veel dingen die ik wil ontdekken. Er zijn nog te veel dingen om voor te blijven bestaan.

H1 De honger
“Waarom heb ik zo’n honger!?” De stem van een meisje weerkaatste tegen de grote stenen muren.
Er kwam geïrriteerd gezucht uit de andere kant van de kamer. “Wanneer houdt die nieuwe haar kop is dicht.” Weerkaatste een ander meisje net hard genoeg door de kamer waardoor alle aanwezige het wel hadden gehoord.
“Jezebell” klonk zijn diepe mannenstem waarschuwend.
De blondine op de lounge stoel haalde haar schouders op en plukte wat aan haar blonde lokken. Hij zat tegenover haar en bestudeerde het perfecte gezichtje van de blondine.
“Haal je maar niks in je hoofd, ze blijft.” Gromde hij zachtjes terug. De blondine trok haar mondhoeken iets omhoog waardoor haar puntige hoek tanden zichtbaar werden. “Wie weet.” Antwoorden ze enkel.
“Ik wil jullie onderonsje niet verstoren maar ik zit erbij hoor.” De stem van het meisje dat zo juist had geklaagd klonk boos.
“Celeste” gromde hij weer. Hij haalde zijn hand door zijn bruine piekerige haar. Voordat de blondine tegenover hem weer wat kon zeggen boorde hij zijn kastanje bruine ogen in haar blauwe.
Ze zweeg, iedereen in de kamer zweeg.
Het jammeren van een vampier zijn is dat je niet tegen daglicht kunt. Althans zonder hulpmiddelen niet. En daardoor kom je in dit soort gevallen nog wel eens op elkaars lip te zitten. Zijn bruine ogen hielden de blondine nog steeds vast. Ze keek hem verwijtend aan. Achter hem hoorde hij wat ritselen en voordat hij het goed en wel besefte stond Celeste naast hem.
“Ik heb honger.” Gromde ze dit keer. Ze keek hem met haar groene ogen afwachtend aan. Haar bruine krullen lagen over haar schouder. En ze pruilde iets. Ze leek jonger zo. Zonder make-up of sieraden. Het vest dat ze aanhad verborg haar rondingen.
“Na één keer zeggen snappen wij dat ook wel.” Beet Jezebell haar toe. Voordat hij had kunnen ingrijpen. Ergens verwachte hij een uitbarsting van zijn beschermeling maar die bleef uit. Alleen haar vuisten maakte duidelijk dat ze zichzelf niet helemaal onder controle had. Nog niet in ieder geval. Hij verwachtte dat het snel zou komen. Ze leerde snel. Sneller dan alle andere die hij tot nu toe had opgeleid.
Toen ze zichzelf weer volledig onder controle had keek ze de blondine tegen over hem even aan en draaide haar hoofd meteen weer weg. “Hoe komt het dat ik zo’n vreselijke honger hebt.” Gromde ze tikkeltje chagrijnig zijn kant op.
Hij lachte, “Dat is in eerste instantie niet heel raar.”
Het donker harige meisje keek hem strak aan, hij zweeg en de blondine tegenover hem stond op.
“Trevor, ga je alsjeblieft mee wat afleiding zoeken. Die nieuwe is nog vervelender dan Leonardo toen die net getransformeerd was en je weet hoe het toen afliep.” Jezebell haalde haar hand door haar stijlen blonde haar.
“Dat hoorde ik Jezebell.” Gromde een vierde persoon van de bank waar zojuist ook Celeste op had gezeten.
“Dat was ook de bedoeling. Kom Trevor ik wil actie.” De blondine liep elegant de kamer uit. Haar passen waren amper hoorbaar. En haar roomkleurige jurk ritselde om haar lichaam.

Leuuuk^^
I lovee twilight en TVD dus dit vind ik ook super^^

Leuk, ik vind twilight ook heel leuk.

Thanks voor de reacties :)
Nieuw stukje
-----------
Hij staarde haar na, soms twijfelde hij aan zijn verstand. Dat hij Jezebell nog in zijn huis toestond. Ze maakte zoveel problemen. Vampiers met problemen. Het begint steeds erger op zijn normale leven te lijken alleen ruim 200 jaar later . Trevor, de gespierde in zijn huis, liep met grote passen langs zijn stoel en langs de brunette voor hem.
Het meisje keek hem nog steeds aan. Ze had honger. Hij wist het. Niemand van hun zou die eerste verschrikkelijke dagen vergeten. Daarom was het zo dat Jezebell haar afkatten. Zij was sneller met alles tot nu toe.
“Luciano, waarom heb ik zo’n honger?” De groene ogen leken antwoordden te zoeken in de zijnen. Maar die vond ze niet.
“Die honger, die zo doordringend is, die zo overheersend is. Dat je niks anders meer voelt? Alleen het verlangen naar bloed doet er nog toe?” Leonardo stond plots naast de brunette. Ze draaide zich even snel om maar hij was alweer verdwenen.
“Leonardo?!” Ze verhief haar stem.
“Hier, dit helpt.” De blonde jongen stond alweer voor haar, zijn water kleurige ogen keken naar de beker.
Celeste nam de beker aan.
“Wat is dit, Leonardo?” Ze observeerde het plakkerige goedje in de beker.
“Bloed.” Leonardo keek haar een tikkeltje arrogant aan.
“Ja dat had ik ook al kunnen ruiken. Van wie is het ?”Gromde het meisje voor hem.
“Van Bambi.” Kwam hij tussenbeide.
Twee groene ogen zochten weer de zijne. Ze was vastbesloten geweest niemand te vermoorden.
Geen menselijk iemand in ieder geval. Hij had zich daar bij neer gelegd. Tijdelijk althans.
Het zou haar zwak maken. Ze zou niet kunnen vechten wanneer dat nodig zou zijn.
Toen de groene ogen een bevestiging in hem hadden gevonden dronk ze gulzig de stenen beker leeg.
Binnen enkele secondes was de laatste druppel uit de beker verdwenen.
Leonardo keek haar met enige verlangen aan.
Onder de lippen van Celeste gleed een druppelbloed naar beneden. Langs haar hals.
En voor hij kon ingrijpen was Leonardo hem voor. Hij stond te dicht bij haar. Hij veegde met enige expressie de bloed druppel weg.
Voordat hij Leonardo kon waarschuwen lag hij al tegen de andere muur aan. De jongen kreunde en gromde.
Hij schudden zijn hoofd en steunde met zijn ellebogen op zijn knieën en legde zijn hoofd in zijn handen. “Jongens laat het huis heel.” Gromde hij enkel en sloot zijn ogen.
Celeste had alles dan misschien sneller door dan de rest. Ze was zo licht vlambaar.
Ze zou er zeker door in moeilijkheden komen. En de mannen hier in huis ook.

Weer leuk :)

vet goed!

Leuk/mooi stuk. Alleen, je moet wel oppassen wanneer je op enter drukt, want dat houdt in dat je met een nieuwe alinea begint.

Thanks allemaal..
@imissu
true,, alleen in word ziet het er beter uit.. en entere houdt btw niet altijd in dat je een nieuwe alinea begint. ^^ maar maakt niet uit..
Nog een klein stukje
----------
“Celeste blijf is bij de les wil je.” Hij keek haar lang genoeg aan om te weten dat ze totaal geen aandacht voor hem had maar naar de zwarte lucht staarde. De 18 jarige liet zich niet zomaar wat vertellen. Ze leek soms nog erger op een puber dan Jezebell maar die was dan ook drie jaar ouder.
“Waar denk je aan?” Hij probeerde onverschillig te klinken. Het mislukte. Hij maakte zich zorgen om zijn nieuwe beschermeling.
“Dat wil je niet weten, geloof me.” Ze keek nog steeds naar de donkere lucht. Waar steeds meer sterren verschenen. De veranda kraakte iets wat de stilte doorbrak.

“Luciano, ga je mee naar de stad. We gaan jagen.” Jezebell stond achter de houten bank waar zij op zaten.
Hij twijfelde. Hij wist dat ze nog niet alleen kon blijven. En die afwezigheid duiden op dat ze iets van plan was. Maar wat. Hij moest eten, anders zou hij zelf verzwakken. En daar had niemand wat aan.
Jezebell merkte zijn twijfel en zag haar kans.
“Leonardo blijft hier, hij heeft geen trek. En er moet iemand op de nieuwe letten niet waar.” Ze klonk laconiek. Hij zag nog net de groene ogen heen en weer schieten maar Celeste verroerde geen vin.
“Dus wat zeg je er van.” Jezebell verschoof ongeduldig haar voeten. Hij draaide zich zo om dat hij haar kon zien.
Ze had een strakke zwarte zomerjurk aan. Het dunne laagje make-up maakte haar gezicht zachter maar hij zag nog steeds haar scherpe uitdrukking. Ze was mooi, heel mooi. Ergens voelde hij enige verlangen voor de blondine. Maar schoof dit ver weg. Het was niet de tijd om Jezebell te behagen. Die tijd kwam later wel weer.
“Ik ga mee.” Klonk zijn stem vast. Hij zag weer twee groene ogen zijn kant opschieten en toen weer naar de lucht.
Ze was nog niet vergeten wat er gebeurt was vanmiddag. Leonardo was sterker geweest. Zij slimmer. En toch was ze op een gegeven moment uitgeput. Dierenbloed was niet te vergelijke met mensenbloed. Dat bleek maar weer.
Hij stond langzaam op.

Weeer super!

Thanks :)
Hier nog even een kort stukje :)

----
“Kleed je wel even om wil je.” Klonk Jezebell’s stem vanuit het huis. Ze was in haar nopjes over het feit dat hij mee ging. Misschien om de bijzaak dat Celeste nu alleen zou zijn met Leonardo. Of ze keek er echt naar uit dat hij mee ging. Iets wat hij zich bijna niet kon voorstellen bij de ijskoningin.
Celeste negeerde hem. En bleef zitten waar ze zat. Ze was vast en zeker dat ze niet naar binnen wilde. Niet nu ze buiten kon zijn. Hij snapte het wel. Maar wist niet zeker of het wel verstandig was haar buiten te laten rond lopen.
Hij keek haar even aan. Maar hij vond haar blik niet. Ze keek naar de sterren. Ver weg van hier.
Hij zuchtte en liep naar binnen. Hij moest zich maar eens gaan omkleden. Dan kon hij temminste nog één vrouw in zijn huis een beetje tevreden houden.

“Luciano schiet nou op. Ik dacht dat vrouwen ijdel waren maar jij kan er ook wat van zeg.” Jezebell schreeuwde van onder aan de trap.
Hij rolde met zijn ogen en bekeek zijn eigen spiegelbeeld. Oké hij was hier en daar wat ijdel. Maar mevrouwtje ongeduld mocht best eens een beetje geduld krijgen.
Hij haalde nog een keer zijn hand door zijn bruine haar. En draaide zich abrupt om en liep zijn badkamer uit. Op de gang stond Leonardo. Hij zag dat de jongen met elke seconde meer twijfelde aan zijn aanbod. Celeste had zich de afgelopen minuten stil gehouden en negeerde iedereen die naast haar kwam zitten of die iets tegen haar zei. Als ze wat in haar hoofd haalde was het er weer moeilijk uit te krijgen. En Leonardo had nu zes keer gevraagd of ze wat wilde doen. En zij negeerde hem.
“Kunnen we haar niet gewoon meenemen terwijl we op jacht gaan?” Leonardo keek hem aan.
Hij schudden bijna meteen zijn hoofd. “Nee, ze is er nog niet klaar voor. Ze zou het niet kunnen weerstaan. En we zouden allemaal in gevaar worden gebracht.” Hij slikte.
Ergens had hij ook met deze gedachten gespeeld. Maar hij wist niet hoe ze zou reageren. Ze zou niet sterk genoeg zijn. Ook al had ze tot nu toe geen mensen bloed gehad. Maar ze was na haar transformatie nog niet in contact geweest met zoveel mensen.
Leonardo knikte.

mooi geschreven :)