Mira's Diary: How your life can change - verhaal-

Oke, omdat ik geen zin heb om weer helemaal het hele verhaal hier te posten (ik zat op 7 pagina's xD) is hier de link voor het begin van het verhaal : Klik
Maar voor de mensen die geen zin hebben omdat allemaal te lezen, een kleine samenvatting:
Mira is opgegroeid bij een koninklijke familie, als ze er achter komt dat ze geaddopteerd is. Het verklaart een groot deel van haar leven. Nu probeert ze samen met haar beste vriendin Stella, haar huishoudster Erika en met James en Amber, die uit een weeshuis komen te achterhalen wie haar ouders zijn en ze te vinden

Oke, dus post ik hier verder de rest van het verhaal:

‘Straks is hij uit de boom gevallen,’ zegt Stella paniekerig.
‘Mira, kun jij het vanaf daar zien?’
‘Nee, helemaal niks. Maar ik ga hier niet nutteloos blijven staan. We schakelen over naar plan B. Ik herhaal, plan B,’ zeg ik zachtjes in de walkietalkie. Dan steek ik hem in mijn zak en ren door de tuin naar het bos aan de zijkant van ons huis. Ondertussen proberen Stella en Amber de sleutelbos te pakken te krijgen.
‘Ik kan er niet bij,’ roept Amber.
‘Til me eens wat hoger!’
‘Hallo, mijn armen zijn geen 2 meter lang!’ Sist Stella terwijl ze Amber nog hoger probeert te tillen.

‘James?!’
Ik roep zachtjes zijn naam. Dan hoor ik iemand kreunen in de bosjes.
‘James?’
Hij komt overeind en wrijft over zijn hoofd.
‘Sorry, de tak brak af,’ zegt hij en hij springt op.
‘Roodborstje hier,’ zegt Amber door de walkietalkie.
‘We hebben de sleutels. Is alles oke met onze stuntman?’
James bromt wat en zegt:
‘Jullie hebben hier gewoon geen sterke bomen.’
‘Er komen mensen,’ sist Stella.
‘Over en uit,’ zegt Amber snel en dan is het stil.
‘En nu?’
James klopt de blaadjes van zijn kleren. Ik kijk omhoog en zeg:
‘Tijd om binnen te komen.’

Komt er nog een vervolg??

Jaa, maar ik ben niet zo snel met schrijven xD

hahah okeej <33

Erika loopt met een dienblad vol theekopjes naar de keuken. Onderweg loopt Carmen bijna tegen haar aan.
‘Kijk toch uit,’ snauwt ze en ze beent verder.
‘Wat zijn we weer gezellig,’ mompelt Erika binnensmond.
Ze doet de deur van de keuken op en zet het blad neer op een tafel. Dan ziet ze de omgevallen vaas met bloemen.
‘Alsjeblieft zeg, waarom kunnen jullie niet uit kijken?’
Mopperend zet ze de vaas weer terug. Amber en Stella komen achter de deur vandaan.
‘Dat was niet mijn schuld, we konden toch ook niet weten dat jij het was?’
Amber pakt snel de sleutel bos.
‘Heb je de deur opengelaten?’

Erika knikt.
‘Maar kijk uit, die butler loopt nog steeds rond.
Stella tuit haar mond en kijkt naar haar weerspiegeling in het raam.
‘Geen zorgen, ik houd hem wel bezig.’

Amber rent een trap op, en nog een. Waarom moet die beveiliging nou op de derde verdieping zijn,’ denkt ze. Dan staat ze voor een gesloten deur met het bordje: Privé erop. Ze pakt een van de sleutels en doet die in het slot. Met een luide klik gaat de deur open. Amber loopt naar binnen. Overal staan monitoren en branden er lichtjes van de camera’s. Op een van de schermpjes ziet ze Stella en de butler en op een andere Mira en James die een poging doen om weer in de boom te klimmen. Amber zet een van de schakels om en een paar schermpjes gaan flikkerend uit.

‘Ongelooflijk, hoeveel weeg jij,’ sist James terwijl hij mij de boom in probeert te trekken.
‘Geloof me, dat moet je niet tegen een meisje zeggen,’ sis ik terug. Ik zet mijn voeten neer en probeer naar boven te klimmen. Opeen laat hij me los waardoor ik naar beneden schiet en in de bosjes belandt.
James kijkt omhoog en zegt:
‘Het lampje van de camera brandt niet meer! Dat betekent dat we nu het huis in kunnen.’
‘Nee joh, serieus? En hoe moet dat als ik niet in die boom zit?’ zeg ik woedend.
‘Anders ga ik wel,’ zegt hij terwijl hij al richting het raam klimt. Wat een asociale eikel zeg!
‘Vergeet het maar,’ roep ik kwaad en ik pak een tak vast en trek me omhoog.

LEUK!

In het leven zijn er 2 dingen die mij heel erg kwaad maken:
Als mensen tegen mij liegen, of als mensen denken dat ik niks kan. En James behoort bij de laatste categorie. Het is toch zeker mijn leven wat we hier aan het onderzoeken zijn, en niet zo’n dom kinderachtig spelletje zoals die weddenschap van hem. Ik word steeds bozer. James zit op het uiteinde van de tak en is al bijna bij het raam. Zijn hand raakt het raamkozijn aan als ik naar zijn been grijp.
‘Waar ben jij mee bezig?!’ James schudt met zijn been om me los te krijgen.
‘Je bent een zak, wist je dat?’
‘Flikker toch een eind op prinsesje,’ bijt hij me toe. Dàt was echt heel gemeen. Ik zie aan zijn ogen dat hij gelijk spijt heeft van wat hij zei, maar dat doet me niks. Ik laat een arm los van de tak en trek zo hard als ik kan aan zijn been. James schiet naar beneden en beland met een harde plof in de struiken. Ik pak de tak weer en hijs me richting het raam.